Een echte vechter geeft nooit op

Sinds 1,5 maand gaat het allemaal niet zo gemakkelijk als eerst. Helaas heeft de euforie plaatsgemaakt voor sombere gevoelens. Oude gevoelens komen weer naar boven. Gevoelens waarvan ik dacht afscheid genomen te hebben. Het is blijkbaar weer tijd om mijn vechtlust aan te spreken en weer te gaan vechten. Geen idee wat er veranderd is. Misschien dat één van mijn grootste klanten weggevallen is. Ik besloten heb om te gaan trouwen en dit ontzettend veel angst oproept of dat het gewoon te maken heeft met mijn cyclothyme stoornis. Ja, dat kan natuurlijk ook. Een lichtere vorm van manisch depressiviteit. Ik weet het echt niet. Zelfs na jaren therapie heb ik toch echt wel geleerd heb om mezelf te analyseren. Toch heb ik geen idee waar deze sombere gevoelens vandaan komen.

Nou ja, ik ga er maar vanuit dat het een fase is waar uiteindelijk ook wel weer een einde aan komt. Mijn huisje is prachtig. We hebben allemaal nieuwe spulletjes gekocht en ik heb zelfs de slaapkamer omgetoverd in een veilige warme plek voor mezelf. Mijn vriend heeft de woonkamer voor zichzelf. Ik ben heel blij, maar de ondertoon van mijn gevoel is levenloos en negatief.

Ik doe ook bijna niets en kom alleen maar aan. Daar zit ook wel wat in, want als je niets doet en wel eet, ja dan kom je aan. Ik probeer niet te klagen en mijn positieve ik terug te vinden maar het is verdomd moeilijk. Ik had stiekem gehoopt dat deze gevoelens nooit meer terug zouden komen. Ben ik depressief? Ja, misschien. Maar al die klachten die ik heb maken het ook niet makkelijk. Ik wil natuurlijk niet in de slachtofferrol kruipen, maar soms heel soms is dat best fijn.

Ik heb mijn leven geknokt om normaal te zijn en een stabiel leven te krijgen. Nu bijna 32 jaar, heb ik een redelijk stabiel leven, maar voel me toch niet gelukkig. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Nou ja, iets meer werk zou wel fijn zijn. Dan kan ik ook even stoppen met denken. Ik weet niet of je dit kent, maar mijn hersens werken overuren. Elke dag sta ik op met een stroom aan gedachtes en die gaan de hele dag door. Met een prachtige visualisatie oefening heb ik geleerd naar mijn gedachtes te kijken. Stel je een rivier voor en laat je gedachtes daarin stromen. Maar goed, dat werkt een halfuurtje en dit trucje werkt helaas niet de hele dag.

Ik ben een vechter van nature. Veel meegemaakt en altijd wel weer door gegaan. Een knokker, letterlijk een boxertje geweest, maar soms zou je willen dat je niet zo je best hoefde te doen. Jezelf continu uit een depressie halen, diepe dalen en jezelf weer opkrabbelen is best vermoeiend. Ik heb 1,5 jaar weinig last gehad van depressies, maar nu val ik weer hard. Vervelend is dat ik het goed kan omschrijven en mijn therapeuten mij niet serieus nemen. Ik heb geen suïcidale gedachtes of ik wil geen automutilatie doen. Wat ik trouwens wel heb gehad in het verleden, maar nu ben ik gewoon somber en heb ik nergens zin in. Het zal allemaal wel loslopen. Ik word ook nog eens 32 volgende week en de lichamelijke kwaaltjes worden ook steeds erger. Heel fijn, NOT!

Ik ben van de gewone sigaret overgestapt op de e-sigaret. Nou dat was leuk. Een dag volgehouden en nu weer terug bij af. Ik merk het aan mezelf dat ik veel klaag, weinig oplossingen zie en even niet weet hoe ik verder moet. Maar goed een vechter is een vechter en die geeft nooit op. Dus ook bij dit dipje laat ik de moed niet zakken, maar knok ik mezelf er weer uit. Net zoals altijd.

Advertentie

Depressie, wat nu?

Mijn vriend en ik zijn nu alweer meer dan 3, 5 jaar samen. We hebben lief en leed gedeeld. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in het begin van onze relatie erg depressief was. Ik voelde me lelijk, wilde niets doen behalve slapen en had nergens zin in. Mijn vriend daarentegen was de optimist zelve. Hij voelde zich goed, maakte zich geen zorgen en lachte het leven toe. Ik had helemaal geen moeite met zijn optimisme. Ik trok me daar zelfs aan op. Door zijn opgewekte buien voelde ik mij altijd een stukje beter. Ondanks dat ik het niet zag zitten kon hij me altijd aan het lachen maken. Na anderhalf jaar in een depressie gezeten te hebben, vond ik het genoeg. Ik was er klaar mee om mezelf zo somber te voelen en vond dat ik daar iets aan moest doen. Ik begon mijn creativiteit te uiten en schreef een boek, startte een filmwebsite en begon uiteindelijk mijn eigen bedrijf.

Tegenwoordig is het zo dat ik de dag begin met lach. Klaar ben om te ondernemen en vanaf ’s ochtends vroeg tot een uur of acht ’s avonds bezig ben met van alles en nog wat. Ik vind het heerlijk. Ik leef van het ene geluksmomentje naar het andere. Vooral de kleine dingetjes doen het voor mij. Juist omdat ik zo diep heb gezeten kan ik nu optimaal genieten van het schrijven van een artikel, goed nieuws horen (maakt niet uit hoe onzinnig) of een heerlijke bak koffie. Ik leef voor deze momenten en het helpt mij de dag door.

De rollen met mijn vriend zijn nu omgekeerd. Zijn optimisme heeft plaats gemaakt voor somberheid. Het leven is zwaar voor hem. Een donkere wolk hangt boven zijn hoofd en de problemen lijken niet op te houden. Zelfs ik zie dat hij zo zijn best doet, maar vaak tevergeefs. Het contact met zijn kinderen verloopt moeizaam, hij houdt net aan zijn baan vol en heeft vaak problemen met financiën. De problemen lijken groter en zwaarder te worden met de dag en hij lijkt te verdrinken in zijn negatieve gedachtes. “Ik ben niets waard, ik doe alles verkeerd, iedereen is tegen mij en ik ben nog lager dan een nul”. Dit is nog de genuanceerde versie, diep van binnen heeft hij een hekel aan zichzelf. Het laatste beetje zelfwaarde, verdwijnt op het moment als ik hem in een ruzie een klootzak noem.

Mijn vrolijke buien helpen ook niet bepaald. Het contrast tussen ons lijkt steeds groter te worden. Hij zit continu in een low en ik zit continu in een high. In plaats van dat hij mijn energie overneemt, maakt het hem juist kleiner. Het is voor hem vermoeiend om mij bij te houden en vaak ook frustrerend. Waarom lukt het bij mij niet en bij haar wel? Hij gunt mij alles en is niet jaloers. Toch voel ik het verdriet dat hem overmant en de boosheid tegen de wereld om hem heen.

Ik ben maar opgehouden met peptalks. Hoe meer ik begin over: Je ziet het verkeerd, een glas is niet halfleeg, maar halfvol, trekt hij zich terug in zijn schulp. Nee, dat is de verkeerde aanpak. Wat bij mij werkte, werkt bij hem tegendraads. Waarschijnlijk een man/vrouw dingetje. De laatste tijd komt zijn verdriet meer naar boven dan anders. Ik zie het aan zijn blik. Zijn ogen spreken boekdelen en zeggen alles. Hij huilt niet, maar diep van binnen voel ik de tranen stromen. Kon hij maar meer bij zijn gevoel komen. Soms, heel soms vertelt hij hoe hij zich voelt en dan komt zijn wanhoop aan het licht. Ik zet mijn eigen wereld opzij en luister aandachtig. Natuurlijk, duurt het gesprek maar tien minuten, want uren praten over gevoelens is niets voor hem.

Ik schrik van de zelfhaat die naar boven komt. In mijn ogen is hij prachtig om te zien, liefdevol, zorgzaam en een goede vader. Hij maakt fouten, maar dat doet iedereen toch? Het gaat er niet om hoe vaak je valt, maar hoe snel je weer opstaat. Na het gesprek weet ik niet wat ik moet doen. Hij heeft me gezegd dat ik hem meer zichzelf moet laten zijn en niet te hard moet zijn. Dat is wel iets waar ik aan kan gaan werken. Helemaal als ik in een positieve bui ben, dan kan ik keihard zijn. Mijn manier is altijd: Waar een huis is, is een deur. Eentje die je kunt openen voor kansen en sluiten voor tegenslagen. Helaas als je depressief bent werkt het niet zo. Dan wordt elke deur van elk huis voor je neus dichtgeslagen en krijg je nog een trap na. Ik probeer mij te verplaatsen, maar het blijft moeilijk als je niet dezelfde gemoedstoestand hebt.

Toch blijf ik het proberen. Ik weet dat ik alleen kan helpen door een luisterend oor wanneer hij me nodig heeft, af te toe een goed gesprek van 10 minuten en zo nu en dan een dikke knuffel. Meer kan ik niet doen. Dit is zijn gevecht. Iets wat ik heb geleerd uit het verleden is dat alleen jij kunt vechten. Niemand doet het voor je, ook niet de hulpverlening. Ik kan hem de tijd geven om hier doorheen te komen, veel geduld hebben en hem uiteindelijk heel veel liefde geven.

 

 

 

Arrogante onzekerheid…

Je kent het wel. Je staat op een feestje met je vrienden en je ziet jezelf veranderen in een uitbundig persoon, in een vergadering op je werk voel je je ontzettend klein en onzeker en ben je thuis met je vriend praat je maar aan één stuk door. Vreemd toch eigenlijk dat een mens verschilt per situatie?

Niet alleen per situatie verschil ik, maar ook over maanden en jaren. Wat is dat toch? Waarom ben ik niet in elke situatie hetzelfde? Natuurlijk kun je je op je werk niet veroorloven scheetjes te laten en heb je geen woede-uitbarsting in een overvolle tram. Toch besef ik me maar al te goed dat het afhangt met wie ik praat, hoe ik mezelf opstel.

Ik weet nooit van te voren hoe ik ben bij iemand. Laatst zat ik in een werkoverleg en wist ik zeker dat ik vol zelfvertrouwen het nieuwe idee zou pitchen. Als een donderslag bij heldere hemel sloeg ik om in een klein meisje die nauwelijks uit haar woorden kwam. Wats kebeurt? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik weet dat ik erg onzeker kan zijn, maar over het algemeen was dat iets van een paar jaar geleden. Inmiddels had ik zelfvertrouwen opgebouwd en mezelf genoeg bewezen om niet onzeker te hoeven zijn. Toch voelde ik mij zo machteloos en klein. Een kant van mezelf die ik niet graag wil zien. Hoe meer ik er tegen vocht, hoe erger de het werd. Stamelend probeerde ik er nog iets van te maken, maar het was tevergeefs. Zelfs de persoon tegenover mij, raakte een beetje van slag. Nee, dit was een dikke faal.

Ik heb een kleine vriendengroep. Ook hier merk ik dat het per persoon verschillend is hoe ik mij gedraag. Eén van mijn vrienden vertelt altijd succesverhalen. Laten we zeggen dat het een man is. Zonder dat ik er erg in heb, merk ik dat ik mezelf enorm wil bewijzen bij hem. Ik hoor mezelf praten over mijn bedrijf en hoe goed het loopt. Geen ruimte voor negatief gekletst. Nee, harde resultaten. Al pratend merk ik dat ik tikkeltje arrogant begin te klinken. Ja, ook hier ben ik niet zo trots op. Waarom heb ik zo de drang om mezelf te bewijzen? Aangezien ik de laatste tijd veel zelfinzicht heb, was het tijd voor een analyse. Ik wil mij namelijk niet minder voelen. Ik wil niet minder zijn dan de ander en dus begin ik overmatig op te scheppen. Het is heel simpel eigenlijk. En eigenlijk komt ook hier de onzekerheid weer om de hoek kijken. Want als ik echt zo zelfverzekerd was, dan hoefde ik niet zo mijn best te doen en nam ik genoegen met het feit dat ik vanuit mezelf wist dat ik goed ben zoals ik ben.

Arrogantie en onzekerheid. Twee gezichten die allebei bij mij horen. Toch zou ik mezelf niet zo moeten veroordelen.  Wat dan nog als je soms een beetje arrogant bent? Je bent trots op jezelf en laat dat zien aan anderen. Natuurlijk kun je overdrijven en jezelf alleen maar fantastisch vinden. En ik geef toe, dat gebeurt mij ook weleens. Maar is dat dan zo erg? Blij zijn met jezelf. Als je de reden achter je gedrag weet, dan kun je eraan werken en als het echt te gortig wordt jezelf terugfluiten.

En hoe erg is het dat je onzeker bent in sommige situaties? Het is vervelend voor mij, maar in principe hebben anderen daar geen last van. Ze zien het wel aan me en kunnen zich ongemakkelijk gaan voelen, maar is dat zo erg? Het hoort bij mij. Accepteren is beter, dan verdringen. Er tegen vechten werkt averechts. Eigenlijk heeft het kleine verlegen meisje in mij heel hard aandacht nodig. Een mooie oefening die ik zou moeten doen is haar voor me zien en genegen toespreken. Ik geef haar dan een knuffel en zeg: “Het is niet erg. Voel je maar even zo.” En na een tijdje verdwijnt het gevoel.

Hoe fijn zou het zijn als je in sommige situaties de tijd stil kon zetten? Freeze! Even nadenken over mijn gedrag en op play drukken als ik mijn analyse klaar heb en dan gewoonweg mezelf zijn. Los van de scheetjes natuurlijk!

Liefde boven angst

Ik wist eigenlijk altijd al dat ik anders was dan anderen. Vooral de laatste jaren raak ik snel overprikkeld, voel ik emoties van de mensen om me heen feilloos aan en gaan mijn eigen emoties als een rollercoaster op en neer. Nu sinds een paar weken verdiep ik mij meer en meer in spiritualiteit. Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor de spirituele wereld, maar het voelt nu ook echt goed en als het juiste moment. Zo ontdekte ik ook de Roos, een spiritueel centrum in het Vondelpark. De eerste keer dat ik er kwam, voelde ik een rust over mij heen komen die ik nog niet eerder had meegemaakt. Ik raakte met verschillende medewerkers in gesprek en kon mijn verhaal kwijt. Het voelde alsof ik thuis kwam.

Ik ging naar verschillende inloopconsulten. De één nog interessanter dan de ander. Ik was op ontdekkingsreis. Wat een mogelijkheden en opties waren er allemaal binnen deze wereld. Ik wist niet goed waar ik naartoe moest, maar liet mij leiden door mijn nieuwsgierigheid en intuïtie. Op een maandagmorgen keek ik naar de agenda van de Roos en zag daar een consult Reconnective Healing van Caspar Veeger. Ik las de omschrijving en wist meteen: “Dit moet ik doen.” Een healing voor geest en lichaam. Ik had geen idee wat het was, maar was vastberaden te gaan.

Bij de Roos aangekomen zag ik een vriendelijke man, die vooral rust uitstraalde. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Een klein beetje ongemakkelijk ook, omdat ik niet wist wat er ging gebeuren. Caspar stelde mij gerust en we raakten aan de praat. Hij vertelde kort wat de healing inhield en luisterde aandachtig naar mij over waarom ik de healing wilde. Ik vertelde hem dat ik me sinds een aantal weken bezighield met het spirituele en dat dit op mijn pad was gekomen. Hij nam echt de tijd voor me en dat voelde ontzettend goed. Ik vertelde hem zelfs over mijn angsten en hij zei: “Waarom kies je voor de angst en niet voor liefde?” Ik had daar geen antwoord op en besefte mij dat het kiezen voor liefde veel plezieriger is dan kiezen voor angst.

Na het gesprek moest ik op een stoel gaan zitten en mij afsluiten van mijn omgeving. Ik moest mijn ogen dicht doen en diep ademhalen. Na een paar minuten kon ik mezelf afsluiten en mezelf overgeven aan de healing. Tijdens het proces voelde ik weinig, maar wat mij wel opviel was dat ik rustig werd en een gevoel van ontspanning overmande me. Ik weet niet meer hoe lang ik daar met mijn ogen gesloten heb gezeten, maar na enige tijd voelde ik de hand van Caspar op mijn schouder en wist ik dat het klaar was.

We hebben daarna nog even gepraat. Ik wilde enthousiast alles analyseren en weten hoe het allemaal werkte. Caspar legde uit dat het niet ging om analyseren, maar dat ik moest gaan voelen, vooral de aankomende week. Ik liet het voor wat het was en ging opgewekt naar huis, benieuwd wat mij te wachten stond.

Thuis aangekomen besloot ik op mijn balkon heerlijk muziek te gaan luisteren. Na twintig minuten gebeurde er zoiets bijzonders. Ik voelde onvoorwaardelijke liefde voor alles. Ik voelde mij gelukkig en blij. Het voelde als een warm bad van liefde. Iets dat ik nog nooit had meegemaakt. Ik genoot van het gevoel en liet mij even gaan. Na vijftien minuten verdween het gevoel langzamerhand, maar ik wist het. Dit was het werk van Caspars healing en zijn boodschap aan mij. Ik mocht even de liefde voelen waar hij het over had tijdens ons gesprek. Ik was dankbaar. Dankbaar voor dat dit op mijn pad was gekomen en dat ik dit heb mogen meemaken. Ik verkoos liefde boven angst.

Eenzaam in euforie

Als je leven je citroenen geeft, dan maak je daar een sapje van. Maar wat doe je met de zure nasmaak? Elke keer als ik denk: ik ga vooruit, zijn er obstakels die je levenspad ingewikkeld maken. Ik ben geen klager, maar psychische mankementen kunnen je leven behoorlijk moeilijk maken.  Ik zal je niet vervelen met het aantal diagnoses die ik al sinds mijn 22^ste heb gekregen. Dat is ook niet interessant, maar waar ik over wil vertellen is de eenzaamheid in euforie. Als hoog gevoelige vrouw beleef ik mijn emoties intens. Na periodes van veel verdriet, was het tijd voor euforie. Als doorzetter maakte ik mijn eigen geluk. Ik begon mijn eigen bedrijf. Het werd al snel een succes en dat is het nog.

Maar iets wat ik moeilijk vind, zijn de geluksmomentjes. Een flyer die goedgekeurd wordt, een contractverlenging, een nieuwe klant… Door deze momenten schiet ik regelmatig in euforie. En dat moet gedeeld worden, want ik ben een deler. Maar wat als je het met een kinderlijk enthousiasme vertelt en de reactie van de ander niet kan voldoen aan jouw verwachtingen. Je verwacht dat iemand net zo enthousiast is als jij. Newslfash! Dat gaat niet gebeuren. Degene die je belt kan maar tot op zekere hoogte meegaan. Misschien heeft de persoon in kwestie helemaal geen tijd voor jouw positieve nieuws of teveel aan zijn hoofd. Of eigen zorgen niet te vergeten. Het kan allemaal. En dan, dan komt de grote teleurstelling. Tenminste bij mij. Mijn hoge verwachtingen zorgen ervoor dat alleen als iemand  oprecht zegt: “Wat fantastisch”, ik met een blij gevoel verder kan.  En dat maakt mij eenzaam in euforie.

Maar wat ik geleerd heb is dat je jouw geluk niet moet laten afhangen van anderen. Personen kunnen op zekere hoogte met je meegaan. En doen ze dat niet, dan is er geen man over boord. Want jij bepaalt jouw geluk. Ik houd van goed nieuws. Je zou kunnen zeggen dat ik een goednieuwsjunkie ben. Iedereen is verschillend. Sommige mensen hebben nooit euforische momenten, maar zijn altijd neutraal. Zou ik mijn euforie willen opgeven voor de vlakte? NEE! Daar hoef ik niet lang over na te denken. Ben ik dan alleen, misschien wel.

Ik had vandaag een openbaring. Wat als ik nou mijn geluksmomentjes deel met mezelf. Alleen ik weet hoe gelukkig ik daarvan word. Niemand is zo blij voor mij dan ikzelf. Wat als ik mijn eenzaamheid omzet in liefde naar mij. Delen hoeft niet altijd. Rust vinden in jezelf dat is belangrijk. Blij zijn met je eigen ik. Deze gedachtes stellen mij gerust. Voor nu weet ik wat ik moet doen. De geluksmomentjes koesteren en vooral innerlijk genieten van mijn eigen euforie.

Parawaanzin

Het is weer zover! Ik dacht dat ik op een rustige manier mij kon verdiepen in de spirituele wereld. Iets wat onschuldig leek is uitgemond in een heftige verslaving oftewel in mijn woorden parawaanzin. Niet gek, want hoe kon het ook anders. Na pasta, kaas, koffie en sigaretten, was het tijd dat een verslaving weer een plekje kreeg in mijn leven.

Sinds januari merkte ik dat ik steeds meer hulp en antwoorden zocht bij paragnosten. Ik heb een sterk netwerk om me heen en kan altijd iemand bellen. Toch voelde ik me altijd erg alleen. Mensen begrepen mijn gemoedstoestand niet en ik had niemand om mee te levelen. Dit uitte zich bij mij in het bellen naar paragnosten. Hoe fijn is het om een luisterend oor te hebben. Iemand die meedenkt over je levensvragen, werk en financiën. Ik wilde de controle houden en alles weten. Natuurlijk merkte ik regelmatig dat de voorspellingen niet klopte en hoe meer verschillende paragnosten ik sprak  hoe meer ik in verwarring werd gebracht. De één zei dit en de ander zei dat. Dat maakte voor mij niet uit. Het kwartiertje dat ik belde gaf mij hoop.

Euforie dat is mijn knelpunt. Zodra iemand (en het maakte me niet uit wie) tegen mij de verlossende woorden zei: “Het komt goed”, voelde ik mij gesteund. De werking van het telefoongesprek werkte tot na een halfuur door. Rust en sereniteit nam mij over. Voor een halfuur kon ik weer verder met mijn leven.

Vandaag kwam ik tot het inzicht dat ik een probleem heb. Geld is geen probleem, dus de telefoonrekeningen kon ik blijven betalen. Ik besefte mij dat ik per maand meer dan 300 euro uitgaf aan deze verslaving. Toch viel bij mij het kwartje dat ik hiermee moest stoppen. Ik was afhankelijk geworden van wat vreemden tegen mij zeiden.

Na deze verheldering kwam ik tot de conclusie (en ja dat was vanuit mijn verslavingsgedrag) dat ik een paragnost moest bellen voor hulp. Zonder het te weten, was dit laatste telefoontje mijn redding. Zoals gewoonlijk zocht ik een website op en koos ik willekeurig een persoon uit die mij te woord kon staan. Ik kreeg een vrouw aan de telefoon. Ik vertelde haar mijn probleem. Ik ben verslaafd aan paragnosten, wat moet ik doen? In plaats van advies te geven vanuit haar hogere zelf, voelde ik gelijk al weerstand. Het was duidelijk zij sprak vanuit haar ego. Ze had een oordeel over mij en wilde hier niets van weten. Ze wilde niet naar mij luisteren en invoelen hoe ik hiermee om moest gaan. Ik probeerde  haar uit te leggen waarom ik belde, namelijk dat ik een luisterend oor nodig had en mij vaak alleen voelde. In plaats van op dit probleem verder te gaan, kaatste zij de bal terug en vertelde mij dat het lag aan mijn relatie. Ik werd boos en vertelde haar dat het daar niet aan lag. Mijn behoefte om te praten en continu in contact te staan met mensen gaat veel verder. Het is waarschijnlijk iets uit mijn jeugd. In plaats van naar oplossingen te kijken probeerde zij mij te manipuleren en toen ik zei dat ik 0900 nummers moest blokkeren, probeerde zij mij over te halen om 1 keer per week te bellen. Het voelde niet goed. Nadat ik had opgehangen wist ik het. Deze manier van zelfhulp is niet voor mij weggelegd. Ik was razend over hoe iemand zo kan handelen vanuit spiritualiteit. Iets wat voor mij een eyeopener was dat ik in mijn kracht kon staan. Blijkbaar had ik niet nodig dat iemand anders mij vertelde hoe het zat en wist ik maar al te goed zelf wat ik wilde. Ik vind eerlijkheid belangrijk en daarom raakt dit mij zo. Ik kom met een directe hulpvraag bij iemand en in plaats van eerlijk te handelen, praat zij mijn verslaving goed. En het ergste van dit alles is dat zij mij stimuleerde op dezelfde voet verder te gaan. Niet iedere dag bellen, maar één keer per week.

Dit telefoontje is mijn redding geweest. Ergens kan ik haar bedanken voor haar reactie. Ik was er per direct klaar mee. Natuurlijk is dit dan wel weer het andere uiterste en zijn er genoeg mensen die je echt willen helpen. Toch blijf ik me verbazen over de hoeveelheid paragnosten die ontzettend veel verdienen met de hulp aan anderen. Dit lijkt nogal tegenstrijdig vanuit het idee dat we allemaal één zijn, uit dezelfde bron komen en elkaar moeten helpen.

Misschien was het ook wel weer naïef om met een verslavingsprobleem hulp te zoeken bij paragnosten en moet je hier gewoon terecht bij de Jellinek. Ik ben in ieder geval een illusie armer. Mijn eigen persoonlijke ontwikkeling staat voorop en ik zal vanuit mijn intuïtie  mijn spirituele pad bewandelen. Mijn doel voor de aankomende tijd is: blijf dicht bij jezelf.

Mijn Tweelingziel

Sinds een maand heb ik mij begeven op het spirituele pad. Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor de spirituele wereld. Zo las ik vaak mijn horoscoop, belde ik met paragnosten en wist ik dat er meer was tussen hemel en aarde. Het voelt alsof het tijd is om te gaan ontdekken en voor het eerst voelt het goed. Ik ben niet altijd even stabiel en heb dan ook veel meegemaakt. Toch voelt deze weg vertrouwd en vind ik antwoorden die ik nergens anders had kunnen vinden. De reden waarom ik dit schrijf is vooral voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. Ik wil mijzelf beter leren kennen en uitleg geven waarom ik de keuzes maak die ik maak. Ik weet dat dit niet hoeft en dat ik niemand enige verklaring schuldig ben, maar vanuit mijn eigen ik voelt dit goed.

Sander heb ik drie en half jaar geleden leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. We hebben het er vaak over gehad en vinden het nog steeds bijzonder dat we elkaar hebben gevonden. Hij, die 37 jaar Jehova Getuigen was, 18 jaar getrouwd en twee kinderen heeft. Ik, die al jaren van vriendje naar vriendje ging, van feesten hield en gestudeerd had. We kwamen uit twee verschillende milieus en toch toen we elkaar zagen wisten we het. Wij horen bij elkaar. Na het eerste oogcontact bleven we elkaar tegenkomen. We zaten in hetzelfde gebouw in therapie. Maar ook buiten therapie kwamen we elkaar tegen. Op een dag raakte we aan de praat en de vonk was voelbaar.

De eerste dates die we hadden vertelden we alles tegen elkaar. In plaats van elkaar voorzichtig af te tasten kwam alles op tafel. Zowel negatief als positief. In plaats van dat we elkaar afstoten, voelde het vertrouwd. Het voelde alsof ik in gesprek was met mezelf. Nog nooit had ik zo open kunnen zijn over mijn verleden en mankementen als tijdens die dates. Ik was mezelf en hoefde me niet te schamen. Ook hij voelde het. Eén probleem, hij was getrouwd. Ondanks dat zijn vrouw hem twee jaar geleden het huis had uitgezet en hij op zichzelf woonde, zat hij in tweestrijd. Hij wilde zijn huwelijk een kans geven, maar hoe lang moest hij nog wachten om terug te mogen komen.

Eigenlijk waren onze eerste ontmoetingen vriendschappelijk. Ik had me er al bij neergelegd dat het niets zou worden. Toch had ik een aantrekkingskracht naar hem die ik niet kon plaatsen. Maar ik wilde absoluut niet tussen een huwelijk komen of mij opdringen. Ik nam genoegen met hoe het ging. Sander vond mij duidelijk leuk en de aantrekkingskracht tussen ons was sterker dan wij.

Na meerdere “dates” hadden we seks. Het was kort nadat we elkaar ontmoet hadden. Diezelfde avond wist hij het. Hij koos voor mij. Hij wilde met mij oud worden en zou zijn geloof en huwelijk vaarwel zeggen. Tot op de dag van vandaag vragen wij ons af hoe hij het wist. Ik kende hem net, misschien was ik wel een flirt en zou ik hem na een paar weken verlaten. Het was een gevoel. Een gevoel dat zo sterk was, dat hij daar niet aan twijfelde. Ik wist niet wat de toekomst ons zou brengen, maar het voelde goed. Zonder te twijfelen ging ik met hem verder.

In de maanden erna raakte ik meerdere malen in paniek. Het gevoel van dit is de ware overspoelde mij. Ik viel terug in destructief gedrag. Alcohol, vreemdgaan en depressie volgde. Ondanks dit bleef Sander bij me en vergaf me voor alles. Was dit terecht? Had hij me moeten laten gaan? Misschien was dat het beste, maar zijn onvoorwaardelijke liefde gaf mij hoop.

In de jaren erna herpakte ik me. Sinds die periode kwam ik steeds meer tot leven. Ik begon aan mijn toekomst te werken. Ik voelde dat Sander mij hierin enorm steunde. Hij wist dat ik ambitieus was en niet eeuwig depressief thuis wilde zitten. Ik schreef een boek, begon een website en uiteindelijk startte ik mijn eigen bedrijf. De onvoorwaardelijke liefde van Sander wierp zijn vruchten af. Ik voelde mij krachtig en sterk.

Maar nu. Nu zijn de rollen omgekeerd. Sinds een halfjaar heeft Sander het moeilijk. Het optimisme dat hij had in het begin van onze relatie heeft plaats gemaakt voor een donkere grot. Hij ziet het allemaal niet meer zitten en is in plaats van aan het leven aan het overleven.

Hij vecht met zijn eigen demonen. Alcohol, vreemdgaan, agressie. Destructie voert de boventoon. Hij wil zichzelf kapot hebben en het liefste zijn omgeving ook. Nu is het aan mij om onvoorwaardelijk lief te hebben. Hij is mijn tweelingziel en ik laat hem niet vallen. Toch moet ik oppassen dat ik niet over mijn eigen grenzen heen ga. De eenheid die wij voelen als we samen zijn, is onbeschrijfelijk. De pijn die hij voelt, voel ik ook.

Ondanks zijn gedrag weet ik dat hij van me houdt. Hij is de weg kwijt, net als ik in het begin van onze relatie. We hebben er nu bewust voor gekozen om apart te gaan wonen. We zien allebei in dat dit het beste is. Ik kan hem tot op zekere hoogte helpen, maar dit is zijn pad en zijn gevecht.

Ik help hem door hem voor nu los te laten. We blijven bij elkaar en zullen er alles aan doen om hierdoor heen te komen. Het doet me ontzettend pijn om mijn soulmate zo te zien lijden. Het liefste neem ik zijn pijn weg en houd ik hem stevig vast en stop ik hem in een klein doosje om hem te beschermen tegen de boze buitenwereld. Ik zie hem vechten, maar het lijkt tevergeefs.

We hebben hulp van buitenaf. Niemand snapt hoe wij ons voelen. Alleen hij en ik voelen dat dit echte liefde is. Zijn we afhankelijk van elkaar. Nee, want we weten dat we het zelf kunnen. Door allebei een eigen woning te zoeken worden we teruggeworpen op onze eigen kracht. We zullen moeten dealen met de eenzame nachten en uit vrije wil voor elkaar kiezen. Het is een verdieping in onze relatie.

Ik verwacht niet dat iemand begrijpt waar wij doorheen gaan. Ik voel vanuit mijn spirituele ik dat ik verbonden ben met hem. Op een hoger niveau dan wat begrijpelijk is voor een buitenstaander.

Ik heb er vrede mee. Zelfs als alle problemen die wij tegenkomen ervoor zorgen dat we uit elkaar gaan. Dan nog blijf ik met hem verbonden. Hij is mijn tweelingziel. Ik zie mezelf als ik naar hem kijk. Ik zie mijn positieve als negatieve kanten. Dat is confronterend, maar ook mooi. Zonder hem had ik niet kunnen bereiken wat ik tot nu toe heb bereikt. Ik houd van hem onvoorwaardelijk. Ik weet dat ik deze liefde kan geven. Nu is het mijn taak om deze liefde voor mezelf te voelen.